بازنشستگی و باقی داستان.....

پریروز برای آخرین بار به دانشگاه رفتم تا اطاق کارم را خالی کرده و تحویل بدهم. نزدیک به 22 سال در دانشگاه استافورد شایر تدریس کرده بودم و حالا زمانش رسیده بود که بازنشسته بشوم. از خداکه پنهان نیست از شما که به من نزدیکترید چرا پنهان کنم اصلا برای بازنشستگی آمادگی ندارم و به همین دلیل از دانشگاه خواستم که بازنشستگی مرا به تعویق بیندازند. [معترضه اصلا علت تظاهرات درفرانسه را نمی فهمم! دولت می خواهد سن بازنشستگی را از 60 به 62 سالگی افزایش بدهند و این همه آدم از چپ وراست تظاهرات می کنند که در 60 سالگی بازنشسته بشوند!] دانشگاه هم نه گذاشت و نه برداشت و با تقاضای من موافقت نکرد. البته به من تداوم کار پاره وقت پیشنهاد کردند که برای من که در لندن زندگی می کنم جذاب نبود. درحاشیه این نکته پس اشاره کنم که در این 22 سال که هرهفته از لندن برای کار به استوک رفته بودم- فاصله اش هم 155 مایل یا اندکی کمتر از 250 کیلومتر است- به اندازه چند برابر فاصله زمین تا کره ماه رانندگی کرده بودم! اغراق نمی کنم. درسال 90 میلادی به قول ایرانی ها یک اتوموبیل صفر کیلومتر خریده بودم ووقتی ده سال بعد که آن رابرده بودم به قبرستان اتوموبیل که به 20 پوند ناقابل بفروشم- البته ماشین هنوز ایراد قابل توجهی نداشت غیر از این که مثل خودم پیرشده بود- با آن بیش از 500 هزارکیلو متر رانندگی کرده بودم! باری این روزها احساس خیلی عجیبی داشتم که قادر به توصیف اش نیستم. از سوئی خوشحالم که نمردم و بازنشستگی ام را دیدم و از سوی دیگردمغ و دل نگران بودم که پس از آن با وقتم چه بکنم. من اگرچه گاه تلویزیون نگاه می کنم ولی زیاد نه و اگرچه انواع و اقسام سرگرمی دارم- این هم برای خنده علاوه بر نوشتن شعر و قصه حتی در جوانی نقاشی هم می کرده ام ( بابا جان نخندید مگر شما خودتان ناموس ندارید!)- از این بابت خیلی نگران بودم که از زور بیکاری بیشتر مخبط بشوم. با این وصف، اگرچه کمتر کسی فکر می کرد که کسی به من شغلی ارجاع کند- مخصوصا بعضی از دوستانی که در گذرسالها در نیاک کامنت گذاشته بودند و حتی به حال دانشگاهم تاسف خورده بودند که به من کارتدریس داده بود و البته در ذهن شان هم تردیدی نداشتند که من هرچه ام اگر خوب باشد حداقل اقتصادم خوب نیست- با این همه دل به دریا زده و در 65 سالگی وارد بازار کار شدم.
برای این دوستان اخبار ناگواری دارم!
دانشگاه انگلیسی مصر- اولین دانشگاهی بود که مرابرای انجام یک مصاحبه کاری به هتل هیلتون لندن دعوت کرد! این را گفتم تا بگویم که وضع مالی شان برخلاف وضع مالی من بد نیست. 6 نفر از بخش های مختلف دانشگاه در پانل بودند و مصاحبه خیلی خوب پیش رفت و اگر فکر نمی کنید که سرپیری دارم برای خودم نوشابه باز می کنم، کرسی اقتصاد توسعه را به من پیشنهاد دادند. من هم عزمم را جزم کرده بودم که به مصر بروم ولی دو هفته ای از مصاحبه نگذشته بود که به من خبر دادند که دولت فخیمه مصر برای من- که در آن مقطع هنوز پس از41 سال زندگی در انگلیس پاسپورت انگلیسی نگرفته بودم- اجازه کار صادر نمی کند ولی مسئولان دانشگاه دارند با مقامات دولتی بحث و جدل می کنند. در این فاصله برای پاسپورت انگلیسی اقدام کردم و در میان حیرت من- دیگران به کنار- درفاصله چند هفته پاسپورت انگلیسی من صادر شد و حالا پس از این همه سال دو تابعیتی شده ام- و جریان را به دانشگاه خبردادم ولی از آنها خواستم که تقاضانامه مرا متوقف کنند. به سخن دیگر، از کاری که هنوز به طور رسمی به من نداده بودند استعفا داده بودم. رئیس مدرسه بازرگانی که دانشکده اقتصاد جزئی از آن است- با تقاضای من موافقت نکرد واز من خواست که حتما به مصر بروم چون با پاسپورت انگلیسی این مشکل رفع شده است. اگرچه پست مقبولی بود و علاوه برمسکن، مزایای دیگری هم داشت ولی تصمیم گرفتم به مصر نروم و برای رئیس مدرسه بازرگانی نوشتم که اگر اندکی جوان تر بودم حتما این کار را می کردم ولی حالا دیگر نه. آقای احمدی نژاد در تهران یک نطق غرائی خواهد کردو به روال این روزها به زمین و زمان و از جمله به حسنی مبارک بد وبیراه خواهد گفت و آن وقت دولت مصر از شما می خواهد که بنده را با یک بلیط یک طرفه به لندن پس بفرستید. و اگر دولت چنین بکند شما هم از دستتان کاری بر نمی آید. خلاصه با همه علاقه ای که به این کار و به این دانشگاه داشتم عطایش را به لقایش بخشیدم .
درهمین فاصله، یک دانشگاه امریکائی در لندن مرا به مصاحبه فراخواند. درطول مصاحبه رفتارمقامات دانشگاه با من به گونه ای بود که تقریبا مطمئن بودم کار را به من می دهند و برای این که بعد سو تفاهمی پیش نیاید به رئیس مدرسه بازرگانی که در جلسه حاضر بود گفتم حتما می دانی که من بزودی 65 ساله می شوم. رئیس مدرسه که یک خانم پروفسور امریکائی بود جواب داد « آن مشکل تست به ما ربطی ندارد». این را گفتم تا تفاوت بین نگاه اروپائی- 62 سال زیاد است و باید در 60 سالگی بازنشسته بشویم- و نگاه امریکائی را نشان بدهد که هرچه شان بد باشد لااقل تبعیض سنی ندارد. و حالا هم از ژانویه در این دانشگاه مشغول می شوم به طور تمام وقت. نیم چه قراری هم گذاشتیم که مقوله تحقیق و مدیریت آن را به من واگذار کنند- که نمی دانم می کنند یا خیر- بهرحال، حالا دو ماهی می خواهم اندکی ولگردی توام با وبگردی بکنم تا کار تازه را شروع کنم.
باری، بازنشسته شده ام ولی برای بعضی از دوستان کامنت گذار- که خوشبختانه در اقلیت محض اند- این خبر ناخوش را دارم که این بازنشستگی موقتی است و بزودی می روم سرکاردیگر و به قول معروف، روز از نو و روزی ازنو.....
راستی با تشکر خیلی زیادو صمیمانه از الیاد عزیزم که کمک اش باعث شد مشکل این وبلاگ حل شود. الیاد جان لطف واحسانت همیشه برسرم مستدام باد.