« خصوصی سازی» ایرانی!
حدس می زنم با مقدمه ای که دارم می نویسم، خیلی ها را خواهم رنجاند. قصدم خدای ناکرده اهانت به هیچ کسی نیست و اگرخواننده ای را آزرده ام، با لباس تمام رسمی پوزش می خواهم و آمرزش می طلبم. ولی نمی دانم چه حکمتی است که خیلی چیزها همین که پایش به ایران می رسد، به اصطلاح « ایرانی» می شود و درخیلی از موارد از حیزانتفاع می افتد. یک نمونه اش، به نظر من، اتوموبیل است. دراغلب کشورهای جهان، اتوموبیل یک وسیله حمل و نقل است که آدم و بار را از یک نقطه به نقطه دیگری می برد. البته که گاه هم تصادف پیش می آید و کسانی به مقصد نمی رسند، ولی به مقصد نرسیدن، به واقع استثنا برقاعده است. درایران ولی همین اتوموبیل، به صورت ابزاری برای « کوشش برای خودکشی عمومی» درآمده است که هرساله هم بیش از 30 هزار تن از هم وطنان ما در این « امر مهم» موفق می شوند- ازتعداد کسانی که برای بقیه عمر عیب و نقص دار می شوند- خبر ندارم. چند سالی است که ایران نبوده ام ولی بارآخری که ایران بودم به چشم خودم دیدم که خیلی ها طوری اتوموبیل می رانند که انگار سوار اسب و استر شده اند. حتی در مناطقی که به هزار ویک دلیل اتوموبیل نمی تواند ابزار خودکشی جمعی بشود، آن را به صورت ابزاری برای کوشش برای کشتن عابر پیاده درآورده اند. طوری درخیابانهای شهر رانندگی می کنند که اگر عابر پیاده حواسش شش دانگ جمع نباشد، حسابش با کرام الکاتبین است....و اما مورد دیگری که به این نوشته هم مربوط می شود، « خصوصی سازی» یا « واگذاری» است. دراکثریت مطلق جوامعی که این سیاست را به اجرا درآورده اند، اجرای این سیاست حساب و کتاب داشته است که البته این حساب و کتاب در بعضی از کشورها دقیق تر و در شماری دیگر، با دقت کمتری همراه بوده است. ولی درایران، از سال 1368 که این سیاست را درپیش گرفته اند، تا به همین امروز، کم اتفاق افتاده است که واگذاری یا « خصوصی سازی» چیزی بوده باشد مطابق با آن چه که قرار است، باشد.
0 نظر:
ارسال یک نظر