آمارهای مزاحم!!

داشتم گزارش توسعه جهانی 2005 را در انترنت ورق می زدم. رسیدم به این اطلاعات:

درصد کل جمعیت که درآمد روزانه شان کمتر از 2 دلار است.

زامبیا	87.4	ازبکستان	77.5	رواندا	84.6
نیجریه	90.8	نیکاراگوئه	79.9	نپال	82.5
نیجر	85.3	مالی	90.6	ملاوی	76.1
ماداگاسکار	83.3	لائوس	73.2	هندوستان	79.9
غنا	78.5	حبشه	80.7	افریقای مرکزی	84
کامبوج	77.7	بروندی	89.2	بورکینافاسو	81
بنگلادش	82.8

آیا می توان در این جوامع، براساس مختصات داخلی شان، یک اقتصاد بازارگرا داشت؟ برای نمونه، در نیجریه کمتر از 10% جمعیت متوسط درآمد روزانه ای بیشتر از 2 دلار دارند و همین وضعیت در مالی هم وجود دارد. مجسم کنید که در این جوامع، بخواهید اموال عمومی را به بخش خصوصی واگذار کنید! غیر از آن است که تنها بخش بسیار کوچکی از جمعیت قادر به خرید این اموال است و آیا بهتر نیست در این صورت، از این سیاست تحت عنوان « اختصاصی سازی» و نه « خصوصی سازی» نام ببریم!
هرچه که قیمت ها در این جوامع، « پائین» باشد، ولی بطور متوسط روزی 2 دلار هم پول زیادی نیست.
در این جوامع، چه باید کرد؟
آیا در این جوامع، هم تخصیص منابع از طریق بازار بهترین شیوه اداره امور است؟
راستی شما چه فکر می کنید؟