داشتم توی روزنامه های صبح تهران( 22 فوریه) وبگردی می کردم در باره سیاست های اقتصادی دولت دو نکته توجه مرا جلب کرد.
با همه ادعاهائی که سیاست پردازان اندر مناقب تصحیح پایه های اقتصاد درایران می کنند این سیاست ها یکی از دیگری بد تر است.
- اولا اگرچه دلار در مقایسه با همه پولهای جهان با کاهش ارزش روبرو شده است ولی دولت فخیمه برمبنای دلار 9095 ریال بودجه نویسی کرده است. یعنی دولت که معمولا با فروش دلار های نفتی در بازار درآمد ریالی کسب می کند دلارها را به این نرخ عرضه خواهد کرد و نرخ کمتر از آن باعث می شود که درآمدهای پیش بینی شده محقق نشود.اگر در مقایسه با قیمت کنونی دلار در بازارهای تهران مقایسه کنید، یعنی دلار حدودا 30 تومان گران تر خواهد شد. اگر کل واردات ایران را بین 30 تا 35 میلیارد دلار در سال فرض کنید به خاطر این کاهش از ارزش ریال، بین 9000 تا 10500 میلیارد ریال بیشتر برای تامین مالی این میزان واردات لازم خواهد بود. به عبارت دیگر با همین تصمیم ناچیز، 3.3درصد تورم به اقتصاد بیمار ایران تزریق می شود..
ثانیا- بر خلاف همه ادعاهائی که موافقان خصوصی کردن درایران مطرح می کردند که هدف اصلی نه درآمد آفرینی بلکه « شفاف کردن بازار» و « کاهش از تصدی گری دولت» در اقتصاد است اکنون دیگر ازهمیشه روشن تر است که هدف اصلی واساسی این واگذاری های بی برنامه وغیر مسئولانه به واقع درآمد آفرینی است. برای سال جاری براین مبنا بودجه نویسی کرده اند که 12000
با همه ادعاهائی که سیاست پردازان اندر مناقب تصحیح پایه های اقتصاد درایران می کنند این سیاست ها یکی از دیگری بد تر است.
- اولا اگرچه دلار در مقایسه با همه پولهای جهان با کاهش ارزش روبرو شده است ولی دولت فخیمه برمبنای دلار 9095 ریال بودجه نویسی کرده است. یعنی دولت که معمولا با فروش دلار های نفتی در بازار درآمد ریالی کسب می کند دلارها را به این نرخ عرضه خواهد کرد و نرخ کمتر از آن باعث می شود که درآمدهای پیش بینی شده محقق نشود.اگر در مقایسه با قیمت کنونی دلار در بازارهای تهران مقایسه کنید، یعنی دلار حدودا 30 تومان گران تر خواهد شد. اگر کل واردات ایران را بین 30 تا 35 میلیارد دلار در سال فرض کنید به خاطر این کاهش از ارزش ریال، بین 9000 تا 10500 میلیارد ریال بیشتر برای تامین مالی این میزان واردات لازم خواهد بود. به عبارت دیگر با همین تصمیم ناچیز، 3.3درصد تورم به اقتصاد بیمار ایران تزریق می شود..
ثانیا- بر خلاف همه ادعاهائی که موافقان خصوصی کردن درایران مطرح می کردند که هدف اصلی نه درآمد آفرینی بلکه « شفاف کردن بازار» و « کاهش از تصدی گری دولت» در اقتصاد است اکنون دیگر ازهمیشه روشن تر است که هدف اصلی واساسی این واگذاری های بی برنامه وغیر مسئولانه به واقع درآمد آفرینی است. برای سال جاری براین مبنا بودجه نویسی کرده اند که 12000
میلیارد ریال از فروش اموال دولتی به دست آید که به گفته مدیر عامل سازمان خصوصی سازی اگر « سهام شیرین فولاد مبارکه و ذوب آهن» را به مردم عرضه کنیم، و « در صورت اصلاح اوضاع بورس و استقبال مردم بین 6000 تا 8000 میلیارد ریال از درآمد محقق خواهدشد. یعنی با 50 درصد تحقق کمتر درآمدها روبرو خواهند بود و او ادامه می دهد « در غیر این صورت حتی شاید نتوانیم تا 6000 ملیارد ریال را نیز محقق کنیم» ( آفتاب یزد). برای سال آینده هم قرار است 5000 میلیارد ریال از این منبع کسب درآمد شود و « اگر اصل 44 ابلاغ نشود ( یعنی فروش همان سهام شیرین) ما از این 5000 میلیارد ریال حتی یک ریال هم نمی توانیم وصول کنیم».
این که در نهایت چه خواهند کرد، نمی دانم. ولی سئوال من این است که دیر یا زود کفگیر این « سهام شیرین» هم به ته دیگ خواهد خورد و این واحدها هم به فروش می رسند. بعد از آن چه خواهید کرد؟ آیا هیچ به این سرانجام اندیشیده اید که وقتی این « سهام شیرین» تمام بشود برای اداره این مملکت چه بایدکرد؟
این که در نهایت چه خواهند کرد، نمی دانم. ولی سئوال من این است که دیر یا زود کفگیر این « سهام شیرین» هم به ته دیگ خواهد خورد و این واحدها هم به فروش می رسند. بعد از آن چه خواهید کرد؟ آیا هیچ به این سرانجام اندیشیده اید که وقتی این « سهام شیرین» تمام بشود برای اداره این مملکت چه بایدکرد؟
البته ناگفته نگذارم که هنوز بقای متبرکه ائمه اطهار در مشهد و قم هست که می شود آنها را برای کسب درآمد به بخش خصوصی واگذار کرد!
0 نظر:
ارسال یک نظر