زتعارف کم کن و برمبلغ افزا....

به قرار اطلاع یک برنامه مستند تلویزیونی در کانادا از این واقعیت پرده برداشت که در بنگلادش، کودکان بین 10 تا 13 ساله در کارخانه هائی که برای وال مارت تی شرت می دوزند با ساعتی کمتر از ده سنت مزد، برای ساعات طولانی و درمحیطی که ابتدائی ترین اصول بهداشتی د رآن رعایت نمی شد مشغول به کار بوده اند. وقتی که این فیلم مستند به نمایش در آمد عکس العمل وال مارت این بود که به قرارداد خویش با صاحب کارگاه محلی خاتمه داد.
حدس می زنم- و نه چیزی بیشتر از حدس- که مدافعان اقتصاد نئولیبرالی خواهند گفت: دیدی نگفتیم! اگر بخواهید در باره این مسایل قلم بزنید، باعث می شود که شرکت های فراملیتی فرصت های اشتغال در این کشورها را کمتر می کنند و وضع مردم بدتر می شود....
یک تفسیرش می تواند این باشد. ولی، البته این مقوله، تفسیر دیگری هم دارد.
اگر وال مارت که فعالیت هایش را در این مورد متوقف کرده درسرزمین دیگر بخواهد با « شرایط بهتری» به کسی کاری ارجاع کند، خوب می تواند همین کار را دربنگلادش بکند!
واما، از آن مهم تر، کودکان این سن و سال، اگر می خواهیم که فقر ونداری را برای شان ابدی نکنیم، جای شان در مدرسه است نه در کارگاههای نمناک. آیا بهتر نیست که وال مارت و شرکت های مشابه ، اولا با سودهای کلانی که به دست می آورند ( در خصوص وال مارت بیش از 10500 میلیون دلار در سال گذشته)، اندکی از تعارف کم کرده و بر مبلغ بیفزایند و ثانیا، با جدیت تمام ضمن جلوگیری و مخالفت با استخدام کودکانی که باید به مدرسه بروند، افراد بالغ را استخدام کنند. والبته که اندکی از تعارف کم کرده و بر مبلغ بیفزایند تا این کودکان بتوانند در مدرسه بمانند!