وقتی این خبررا خواندم، دیدم در 4 ماه اول امسال (1387)، 8188 نفر در تصادفات رانندگی درایران کشته شده و 93 هزار نفردیگر هم به درجات گوناگون مجروح شده اند. اگروضعیت همین 4 ماه برای بقیه سال هم تکرارشود، درآن صورت، اندکی کمتر از 25000 نفر- یا اگردقیق تر گفته باشم، 24564 نفر درجاده کشته و حدودا 279000 نفر هم به درجات مختلف مجروح خواهند شد. همه چیز به کنار، نمی دانم آیا کسی به هزینه های چشمگیر اقتصادی این همه مرگ نابهنگام می اندیشد یا نه! البته حتی وجود همان تعداد کثیر مجروحان هم بدون هزینه اقتصادی نیست. کاش کسانی که قابلیت فن آورانه اش را دارند درخصوص تخمین این هزینه ها کاری می کردند. بد نیست اشاره کنم که از جای دیگر می دانیم که تعداد اتوموبیل هائی که درجاده های ایران رفت و آمد می کنند هم حدودا 7 میلیون است. این رقم هم وقتی که خواستند بنزین را کارتی بکنند، عیان شد. همین طور بیخودی داشتم این ارقام مرگ و میر را مقایسه می کردم با انگلیس که در سال 2007- برای تمام سال، 2943 نفر در جاده هایش کشته شدند- از شمارمجروحان خبر ندارم، آنهم درکشوری که براساس آمارهای رسمی اداره نظارت درپایان سال 2006، نزدیک به 33 میلیون اتوموبیل در این کشور وجود داشته است. یعنی اگر مرگ و میر 4 ماهه درایران، نزدیک به 3 برابر مرگ و میر سالانه در انگلیس است ولی تعداد اتوموبیل های موجود درجاده های انگلیس اندکی کمتر از 5 برابر اتوموبیل های موجود درایران است. به قول معروف، پیدا کنید پرتقال فروش را.....
۱۳۸۷ شهریور ۲۵, دوشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
0 نظر:
ارسال یک نظر