شراب یاد

به خنده خنده چو رفتم، به گریه گریه نشستم

اگرچه فولادم من ، زجور این زمانه شكستم
شكسته بسته و دل خســــته ام چو تب داران

هنوز دل خوشم و شـاد چون به یاد تو مستم
هزار طـــعنه شنیدم ز هر كــــس و ناكــــس

زبــــان به كام كشیدم ز دام كـــــــینه برستم
نگــــــاه خســــــتة من قـــــدكشان به هرسـوئـی

خــــوشم كه آه كشـــــیدم و لیـــك دیده نبستم
چه سود زین همه دیدن؟ به طعــنه می پرسند

چه حاصـــلی فراتر از اینم كه عشق پرستــم
زمین به مــــهر زراعـــت گر است آبـــادان

خدای عشق، تــرا بــــنده بوده بودم و هستــم
امـــید عافیتـــــم نیست، با شمـــام هوشیاران!

شما به هوشیاری خود ناز، من به اینكه اینهمه مســتم
دو روز عمـــر مگر چــیست جز فسانـة عشق

بگو كه كینه بـــورزند من به عشـــق دل بستم
جهان جهان هم بدعت، من عاشق توی پیـرم

مگیر خرده كه من بـــا شرابِ یـــاد تو مستم