اردوغان دیوانه قدرت، جنگ را آغازکرده است تا « ولایت فقیه» ترکیه بشود.

مایک ویتنی

انتخابات ماه قبل نشان داد که رئیس حمهور ترکیه طیب اردوغان در کوشش برای این که ولایت فقیه ترکیه بشود  ناموفق ماند. برای بیشتر کردن محبوبیت خود و برای این که در انتخابات زودهنگام نوامبر موفق بشود او ترکیه را به جنگ کشانده است.

بمب افکن های ترکیه به بمباران مواضع کردها درشمال عراق درروزپنجشنبه ادامه دادند و این درحالی بود که روز قبل 100 کرد را کشته بودند. برای این که بتواند قانون اساسی ترکیه را تغییر بدهد باید تعداد مشخصی از کرسی های نمایندگی را به دست می آورد که دراین کار موفق نشد و به همین خاطر مذاکرات صلح با مبارزان کرد را متوقف کردو جنگ را آغاز کرد. اردوغان خودخواه به رای 330 نماینده نیازداشت تا بتواند بطور عمده قانون اساسی را تغییر داده و به رئیس جمهور اختیارات نامحدود اجرائی بدهد که درواقع اردوغان را به صورت امپراطور ترکیه در می آورد. طرح اردوغان باحزب طرفدارکردهاحزب دموکراتیک مردم که توانست 13 درصد از آرا را به دست بیاورد ناکام ماند.حزب دموکراتیک مردم مصمم است نگذارد اردوغان رویای خود را واقعیت ببخشد و به صورت سلطان امپراطوری ترکیه دربیاید. جنگ کنونی علیه کردها درسوریه و در عراق عمدتا برای تحریک احساسات ناسیونالیستی در ترکیه است که درانتخابات اردوغان را در صدر بگذارد انتخاباتی که بعید نیست در پائیز آغاز شود. هافینگتون پست نوشت:

»ماه گذشته تنها پس از این که حزب حاکم اکثریت پارلمانی اش را از دست داد اردوغان دریافت که در کشور همسایه سوریه تروریست های خطرناکی هستند که برای امنیت ترکیه خطرناک اند... به جای جنگیدن با تروریست های داعش و همکاری با امریکا در عملیاتی که در سوریه و عراق انجام می دهند هدف واقعی اردوغان تثبیت موقعیت خود درقدرت است و دوست دارد به اهداف خودخواهانه خود برسد.

1)    رئیس جمهور ترکیه تشخیص داده است که اگرتا پایان اگوست حزب حاکم نتواند یک دولت ائتلافی تشکیل بدهد او موظف است تا نوامبر یک انتخابات تازه فرابخواند. به این خاطر ادوغان امیدوار است با دست به عمل زدن علیه داعش و مبارزان کرد رای دهندگان آن چند کرسی اضافی را به حزب او بدهند که بتواند اکثریت پارلمانی اش را به دست بیاورد.

جنگ قلابی و خودخواهانه اردوغان علیه تروریسم می تواند پی آمدهای فاجعه باری داشته و خشونت را درسرتاسر ترکیه و درکشورهای همجوار گسترش بدهد. اگر آنکارا به واقع می خواهد با جهادیست ها مقابله نماید باید مبارزه را ازمدتها پیش آغاز می کرد نه این که آنها را مسلح کرده و به داعش و دیگر گروه های تروریستی کمک کند.[1]

دیوید ال فیلیپس از انستیتوی بررسی های حقوق بشر در دانشگاه کلمبیا می گوید:

« ازدوغان برای پیروزی در انتخابات تازه زمینه سازی می کند. او می خواهد حزب دموکراتیک مردم را بی اعتبار نماید- یک حزب طرفدارکردها را که 13.1 درصد ارا را به دست آورده و برای اولین بار درپارلمان ترکیه حضور خواهد داشت. اردوغان از پیروزی حزب دموکراتیک مردم به شدت عصبانی است که باعت شد تاحزب حاکم نتواند قانون اساسی را تغییر داده و یک امپراطوری اجرائی درترکیه ایجاد نماید. درانتقام از آنها اردوغان تهدید کرده است که مصونیت پارلمانی را از اعضای حزب دموکراتیک مردم خواهد گرفت. او حتی آنقدر عصبانی است که می خواهد حزب را به خاطر حمایت پی ک ک غیر قانونی کند.[2]

آیا ما می گوئیم که اردوغان جنگ باکردها را فقط به این دلیل شروع کرده تا قدرت سیاسی خودرا بیشتر کند؟

بله، این دقیقا چیزی است که ما می گوئیم. این روایت یک خود گنده بین تشنه قدرت است و مبارزه ای است علیه مبارزان کرد و به یقین جنگی علیه داعش نیست. درواقع اردوغان بزرگترین حامی و دوست داعش است همان طور که این تکه از روزنامه ایندیپندنت نشان می دهد:

» تردیدی نیست که توانائی بالا و پائین رفتن در مزر550 مایلی سوریه و ترکیه برای رشد نهضت جهادیست ها در سوریه از 2011 به این سو اساسی وتعیین کننده بود. هزارها داوطلب خارجی که سیل گونه به سوریه رفته اند تقریبا همه شان از ترکیه گذشته اند. حتی آنها که نمی توانستند ترکی یا عربی صحبت کنند هم دراستفاده از ترکیه برای رسیدن به سوریه مشکلی نداشته اند. از بسیاری از جنبه ها ترکیه درواقع منطقه امن و پناهگاهی برای داعش و جبهه النصرت بود و نقش ترکیه کاملا شبیه به نقش پاکستان در حمایت و ایجاد پناهگاه برای طالبان در افغانستان بود. یک حمله گسترده به رهبری جبهه النصرت درسوریه گفته می شود از یک مرکز عملیاتی درداخل ترکیه هدایت شده است و پی آمد تفاهم بیشتر بین ترکیه، عربستان سعودی و قطربود.[3]

این هم روایتی که فرانت پیچ به دست داده است:

« ادعای نخست وزیر احمد داوتوغلو که ترکیه وحزب حاکم هیچ گاه با هیچ گروه تروریستی رابطه ای مستقیم یا غیرمستقیم نداشته اند درتناقض آشکار با گزارشی است که تیم نظاره گر شورای امنیت سازمان ملل متحد درنوامبر گذشته منتشر کرده که درآن آمده است که ترکیه عمده ترین راه قاچاق اسلحه برای داعش و جبهه النصرت است».

وزارت امورخارجه امریکا هم دراوایل ژوئن اعلام کرد که بیش از 22000 از جنگجویانی که به سوریه رفته اند تا در کنار سازمان های افراطی- عمدتا داعش- بجنگند از ترکیه رفته اند. البته منابع دیگری هم هست.[4]

اردوغان در کوشش اش برای تثبیت قدرت  و این که به صورت یک ولایت فقیه دربیاید دست به هرکاری زده است و به همین دلیل است که می خواهد از نمایندگان مجلس طرفدار کردها سلب مصونیت پارلمانی بکند تا بتواند براساس قوانین سخت گیرانه تروریسم آنها را به عنوان بزهکار به محاکمه بکشد. تا به اینجا بیش از 1300 نفر عمدتا از حامیان ملی گرائی کردها و جریانات چپ دردوهفته گذشته پس از بمباران سوروس دستگیر شده اند. به هیچ کدام از این دستگیرشدگان تفهمیم اتهام نشده است. دولت همه تظاهرات مبنی بر این که دارد علیه  داعش می جنگد را کنار گذاشته  است. و این دستگیری ها عمدتا انگیزه سیاسی دارند. دریک مقاله ای که درروزنامه ترکی حریت منتشر شد آمارشناس امر دلیویلی می پرسد آیا جنگ طلبی اردوغان برای قدرت سیاسی است و این هم جواب خود او به این پرسش.

« پس از این که روشن شد همه معیارهای ثبات سیاسی به شدت سقوط کرده اند، دلیویلی می گوید « تجزیه و تحلیل من نشان می دهد درواقع حمایت از حزب اردوغان پس از افزایش خشونت سیاسی بیشتر شده است. البته نمی توان ثابت کرد که طیب اردوغان برای قدرت سیاسی جنگ طلبی می کند ولی هردوتئوری های توطئه درواقع بیان نکته واحدی هستند – یعنی اردوغان دارد هر کاری می کند برای این که به صورت رئیس جمهوری بسیار پرقدرت دربیایدووقتی شواهد جمع می شوند آن وقت این پرسش پیش می آید که خوب بعد چی؟»[5]

اردوغان اولین رهبری نیست که برای افزودن بر محبوبیت خود درداخل جنگی را آغازکرده است و آخرین هم نخواهد بود. ولی این استراتژی بسیار خطرناکی است به ویژه اگر درنظر داشته باشیم که سیاست های شدیدا متغیرو معطوف به خود او بسیاری از کسانی را که دراردوگاه او بوده اند از او رمانده است. این نکته در نشریه سیاست خارجی بیان شده است:

« ضعف اردوغان درتشخیص و عمل برخطر مبارزان اسلامی درمیان راست گرایانی که برایشان امنیت مهم  است دوستان تازه ای پیدانکرده است. شیوه خودکامه و اسلام گرایانه او باعث شد که حمایت بخشی از چپ را از دست بدهد. و اما برای رای کردها، او بهتر است که این رای ها را فراموش کند. تاریخ نشان داده است که رهبران به اصطلاح شکست ناپذیر مجبورشده اند که به آرامی و یا حتی نه به آرامی کنار بروند. امپراطوری عثمانی پرقدرت برای همیشه دوام نیاورد. دلیلی ندارد فکرکنیم که یک امپراطوری عثمانی جدید غیر از این سرنوشتی خواهد داشت»[6].

مهمترین خطری که اردوغان را در کوتاه مدت تهدید می کند این است که مردم ترکیه دریابند که او چه می خواهد بکند و درنتیجه در انتخابات نوامبر برآن مبنا رای بدهند ولی برای  این کار لازم است که مبارزان کرد خویشتن داری کنند و تفنگ های شان را کنار بگذارند تا بتوانند ازحمایت مردم برخوردارشوند.

تنها راهی که کردها می توانند یک فناتیک راست گرا و سرمست از قدرت مثل اردوغان را شکست بدهند این است که به صلح یک شانس بدهند. البته منظورم این است که  تا موقعی که رای ها شمرده می شوند.  

http://www.counterpunch.org/2015/07/31/power-mad-erdogan-launches-war-in-attempt-to-become-turkeys-supreme-leader/

---

[1] Erdogan Is Pursuing Turkish Self-Interests, Under the Guise of Fighting ISIS, Harut Sassounian, Huffington Post

[2] Turkey’s Dark Future, David L. Phillips, Huffington Post

[3] Suruc suicide attack: Bombing shows Turkey is being sucked into the violence in Syria, Patrick Cockburn, Independent

[4] Turkey into the Abyss, Robert Ellis, Front Page

[5] Is Erdoğan warmongering for political power?, Hurriyet

[6] The Sultan of Swing’s Dangerous Gamble, Leela Jacinto, Foreign Policy)