دو سئوال و هزار من تمنای کمک:

با سلام خدمت همه دوستانی که به این وبلاگ سر می زنند. در یادداشتهائی که در این وبلاگ یا وبلاگ دیگرم به همین نام -http:/niaak.persianblog.com

نوشته ام کوشیده ام به گوشه هائی از اقتصادمعاصر ایران بپردازم. این که تا چه حد در این مهم توفیق داشته ام نکته ای است که باید از سوی کسانی که این یادداشتها را خوانده اند، مشخص شود. در این قضیه، من نویسنده این یادداشتها هیچ صلاحیتی برای قضاوت کردن ندارم یعنی بهتر است نداشته باشم و خودم را قاطی نکنم. آن کس که می فهمد چه می گوید و ریگی به کفش ندارد، خود به قضاوت کارهای خود نمی نشیند. چنین کاری به نظرمن مصداق صریح همان ضرب المثل خودمان است که : خود... زم و خود خندم، عجب مرد هنرمندم... و من هر گونه هنری داشته باشم از این هنرها ندارم. باری، فکر کردم حالا که انترنت هزینه مکاتبه بین افراد را به صفر کاهش داده است ودر نتیجه، می توان در یک لحظه به همه کس در سرتاسر جهان پیام و یادداشت فرستاد ,و یا از آنها پیام و یادداشت دریافت کرد چرا از این امکانات استفاده نکنم. در این فکرم که یک کار نیمه تمام خودم در باره اقتصاد ایران در 15 سال گذشته را برای درج د راین وبلاگ به پایان برسانم. بخش عمده اش را انجام داده ام ولی برای این که با این دوری دراز مدت از ایران- من از سال 1348 د رخارج از ایران زندگی می کنم- خیلی پرت وپلا نگفته باشم، می خواهم خواهش کنم به هر شکل و صورتی که برای شما راحت تراست به این دو سئوال من پاسخ بدهید:

به نظر شما، عمده ترین مشکل اقتصادی ایران در شرایط فعلی چیست؟
آیا با برنامه تعدیل ساختاری – واگذاری ها و کنترل زدائی ها از اقتصاد- درایران موافق اید یا خیر؟

پاسخ های خودتان را، کوتاه یا بلند- هر گونه که دوست می دارید به من برسانید. هم می توانید در این وبلاگ پیام بگذارید و هم این که آدرس ایمیل من هست و به آن آدرس پاسخ های تان را به من برسانید.
هرچه هم که آدم خودخواه و خودشیفته باشد، حقیقت این است که دو مغزو چندمغز معمولا بهتر از یک مغز کار می کند.ممکن است به خاطر استبداد دراز دامن و ریشه دار جامعه ما خود کمتر این حقیقت را تجربه کرده باشیم، ولی تجربه بشریت چیزی به غیر از این را نشان نمی دهد.
پیشاپیش از دوستانی که محبت خواهند کرد، با صمیمت و دوستی سپاسگزاری می کنم.
احمدسیف