ما و تنبلی ما:

یکی ازگرفتاری های ما به نظر من این است که هنوز به درستی درک نکرده ایم که اگر خواهان بهبود رفاه و کاستن از فقر ونداری و نابرابری در ایران هستیم باید، علاوه بر تغییر نظام توزیع، برای افزودن بر تولید هم برنامه ریزی بکنیم. تغییر شیوه توزیع اگرچه اقدام مثبتی است ولی بخودی خود کافی نیست. وقتی با گسترش تولید همراه نباشد در نهایت، شکل تقسیم فقر ونداری را می گیرد که حداقل برای من دلچسب نیست وآن را مفید و موثر نمی دانم.

باری، البته که تولید بیشتر بدون کار بیشتر غیر ممکن است. البته استفاده از تکنولوژی بر تر و به طور کلی علم در تولید هم تاثیرات فراوانی بر میزان آن خواهد داشت و لی میزان کار خود ما در عرصه تولید بسبار مهم است.

با این مقدمه ، سرشب داشتم تقویم سال جدید را ورق می زدیم از زیادی روزهای تعطیل در آن تعجب کردم. البته می دانم که تعطیلات نوروزی فقط 5 روز است ولی کم نیستند موسساتی که تمام 13 یا 14 روز را تعطیل می کنند. در کنارش 19 یا 20 روز دیگر هم هست که به مناسبت های مختلف تعطیل است. اگر هم چهارشنبه ای یا یک شنبه ای تعطیل باشد، معمولا برای خوشحال کردن مردم پل می زنیم و آن روز وسط را هم تعطیل می کنیم . همین جور سردستی، نزدیک به یک ماه در سال تعطیل هستیم. بسته به این که در چه موسسه ای کار می کنیم، حداقل سالی یک ماه هم مرخصی داریم این می شود 2 ماه. ( البته در مشاغل دیگری هم میزان تعطیلی بیشتر است) اگر هم آشنائی و یا پارتی داشته باشیم که معمولا به غیر از اسم ما که در لیست حقوقی ظاهر می شود، خودمان را کمتر آفتابی می کنیم. تا آن جا که به یادم می آید سالی دو ماه دیگر هم وضع کار و تولید اندکی مختل می شود. ماه رمضان که چون روزه داریم دل و دماغ کار کردن نداریم و ماه محرم هم که ماه عزاداری است. همین طور سردستی، حدودا سالی 4 ماه از کار و جدیت خبری نیست.یا کم خبر است.

البته این را هم بگویم که با چشمهای خودم در یکی از وزرات خانه ها دیدم که در اطاق کار بالش بود. در اطاقی که من بودم، اول فکر کردم که کارمند مربوطه درد کمر دارد ولی بعد بدون این که آن را عجیب و یا غیر قابل قبول بداند در برابر ایراد من گفت فلانی تو اندکی زیادی در فرنگ مانده ای! این جا در اغلب اطاقها بالش هست و همکاران بعدازظهرها که تعداد ارباب رجوع کمتر است، می خوابند. مانده بودم که چگونه عکس العمل نشان بدهم... شاه مرحوم هم نشدم که بگویم: داداش! تو بخواب، من بیدارم!

ولی با این شیوه برخورد به مقوله کار، کیک تولید ملی ما کوچک می ماند. دله دزدی هم که تا دلتان بخواهد داریم، آیا طبیعی نیست که نتیجه این شیوه نگرش، همین اقتصاد بی در وپیکر ما باشد؟

آیا به واقع همه بدبختی های ما « زیر سر انگلیسی هاست»؟