ای بخشکی شانس!!

اول بار که این «داستانک» را در همشهری 25 فروردین 1384 خواندم از آن خوشم آمد. طولی نکشید که انگار که دوزاری ام افتاده باشد دیدم نع، به قول معروف « داستانک» خوبی نیست. اول « داستانک» را با هم می خوانیم و بعد خرده فرمایشات بنده را:

پرستو عوض زاده :
همشهری 25 فروردین 1384 ص 28

سکوت

با نگاه همیشه مهربانش چشم دوخته بود به زنش که مدام غرغر می کرد.
- آخر مرد! این چه کاری بود کردی؟ تمام دلخوشی بچه ها همین تلویزیون بود، آنوقت تو بدون این که چیزی بگوئی آن را بردی فروختی؟ برای چی؟
- ببخشید! ان شاء الله به زودی یکی دیگر می خرم.
دوهفته بعد وقتی به خانه آمد، برادر زنش آن جا بود.
- خیلی نوکرتم! بابت پولی که دوهفته پیش به من دادی ممنونم. مشکلم حل شد. حقوق گرفتم، آمدم پولت را بدهم. خیلی آقائی!
- نگاه مهربان مرد بانگاه خیس و شرمنده زنش گره خورد.



عبرت آموز نیست آیا که یک خانم، « داستانکی» می نویسد که در آن، نگاه « مرد» همیشه مهربان است ولی زن مدام « غرغر» می کند، آنهم به خاطر یک تلویزیون. اگرچه « زن» به مرد « پرخاش» می کند ولی، مرداست که هم چنان مثل « همیشه» مهربان است. دوهفته می گذرد. روشن می شود که مرد تلویزیون را فروخته و پولش را به برادر زنش قرض داده است. مرد هم چنان نگاهش مثل همیشه « مهربان» است وخیلی هم « آقائی» دارد ولی، زن، چه می تواند بکند به غیر از شرمندگی و « اشک». مگر می شود چنین زنی، ذره ای هم « خانمی» هم داشته باشد!
ای بخشکی شانس!!